چرا تربیت را از کودکی آغاز کنیم؟

تربیت کودک یکی از موضوعاتی است که هم دغدغه والدین عزیز است و هم جامعه. والدین، زمانی که تصمیم به داشتن فرزند می گیرند، درباره تربیت کودک خود به صورت جدی با یکدیگر تعامل دارند. پدر و مادر های نگران، معمولا بر روی این موضوع، واکنش های جدی تر و حساس تری بروز می دهند. سن درست شروع تربیت فرزند نیز، از دیگر موضوعات مهمی است که می توانیم در این مقاله به طور مفصل راجع به آن صحبت کنیم. پس با ما همراه باشید:

تربیت فرزند، مقوله ای بسیار مهم

برای تربیت کودک از سن درست و صحیح، دیدگاه های متفاوتی وجود دارد. نمی توان گفت به طور مشخص، از این سن حتما باید کار تربیت را آغاز نمود. در هر خانواده ای، پدر و مادری با دیدگاه های مختلف و طرز نگرش گوناگون وجود دارند. نمی توان گفت، تمامی والدین و پدر و مادر ها موظف هستند از این سن تا این سن کار تربیت را به عهده بگیرند. برخی والدین قبل از تولد فرزند، مراقبت های ویژه ای را دارند و ابتدا سعی می کنند از تربیت خود شروع کنند. خانواده ای را می توان محل خوب تربیت کودک معرفی کرد که والدین آگاه و مثبتی در آن وجود داشته باشد.

مادری که در هر شرایطی سعی می کند به همسر خود احترام بگذارد و این را در دستور کار زندگی خود قرار می دهد، به مراتب از مادری که در این راستا کوتاهی می کند، جلوتر است. فرزندان معمولا ابتدا به پدر و مادر خود نگاه می کنند و تربیت می شوند. پدری که سعی در کسب نان حلال دارد و وقتی به خانه می آید با همسر و فرزندان خود بسیار مهربان است، الگوی خوبی می تواند برای فرزند خود باشد.

اشتباه بسیاری از والدین این می تواند باشد که فکر می کنند با دعوا، مشاجره، قهر و یا حتی بدگویی می توانند فرزند خود را تربیت کنند. کودکان امروزی، بسیار با هوش هستند. آن ها، می بینند و سپس عمل می کنند. یافته های آن ها در زندگی بیشتر با دیدن شکل می گیرد و اگر محیط خانواده کانون گرمی برای محبت، عشق و دلدادگی نباشد، فرزند محیط را امن احساس نمی کند.

نقش تعیین کننده والدین در تربیت فرزند

پدری می تواند در تربیت فرزند خود موفق باشد، که ابتدا خود را تربیت کند. مادری می تواند فرزندی صالح را به جامعه تحویل دهد، که خود دارای فضیلت های اخلاقی خوبی باشد. مجموع یک مادر و پدر خوب می تواند خانواده ای درست باشد. خانواده ای که به ارزش ها پایبند است و در مسیر رشد، یکدیگر را یاری می کنند.

محیط خانواده، محل ابتدایی تربیت

تربیت کودک ابتدا در محیط خانواده شکل می گیرد. کودک در آغوش گرم مادر متولد می شود. و در سایه محکم و امن پدر رشد می کند. نوزاد، از همان لحظه ای که در بطن مادر شکل می گیرد، تمام حالات، احساسات و محبت های بین پدر، مادر و دیگر اعضای خانواده را حس می کند. نوزاد وقتی هنوز جنین است، با خوشحالی مادر خوشحال می شود و با ناراحتی او ناراحت می شود. وقتی به دنیا می آید، صدای مادر خود را تشخیص می دهد و با آغوش او ساکن و ساکت می شود. او حتی صدای پدر را نیز، آشنا حس می کند و با به هنگام گریه، در بغل پدر رام و آرام می شود.

انسان، موجودی بسیار احساسی است. تمامی احساسات و عواطف او از ابتدای خلقتش شکل می گیرند. پس می توان نتیجه گرفت، نوزادی که اینقدر به ناراحتی و خوشحالی حساس است و واکنش نشان می دهد، محیط خانواده چقدر برایش می تواند مهم باشد؟ مادر و پدر قبل از تولد فرزند، ابتدا باید رابطه میان خود را بر اساس احترام بنا کنند. به هنگام تولد فرزند، بودن این رابطه بین پدر و مادر، باعث شکل گیری احترامی بیشتر بین والدین و فرزند  می شود.

زیرا، کودک می بیند و برداشت می کند. با بزرگ تر شدن فرزند، کم کم ویژگی های بزرگی مانند صداقت، درست کاری، عدم حسادت و … را می تواند از والدین یاد بگیرد. شاخصه های انسانی بسیاری وجود دارد که فرزند با بزرگ تر شدن به آن ها پی می برد. تمامی ویژگی های انسانی، در محیط های اجتماعی و خانوده به فرزند معرفی می شود. پس علاوه بر نقش والدین، نقش اجتماع را نیز در شکل گیری رفتار و تربیت کودک می توان مهم دانست.

ویژگی های ذاتی و اکتسابی

شاید این سوال برای شما ایجاد شود که فرزند ویژگی هایی مانند صداقت و یا حسادت را چطور متوجه می شود؟ وجود این ویژگی در فرزند خود را می توانید در بازی های کودکانه او، یا در محیط های اجتماعی ( خانه مادر بزرگ، مهدکودک و…) در برخورد با کودکان دیگر لمس و درک کنید. اگرچه برخی از این ویژگی ها ذاتی هستند و برخی دیگر اکتسابی. اصلا نمی توان قاطعانه گفت، ویژگی هایی نظیر حسادت یا بد خلقی فرزندان را محیط خانواده برایشان ایجاد کرده است.

یا آن ها به هنگام بزرگ تر شدن این ویژگی ها را از پدر و مادر خود کسب کرده اند. از جنبه دیگر هم می توان به این موضوع نگاه کرد. شاید این دو ویژگی در کودک ذاتی بوده است و والدین در ایجاد آن نقشی نداشته اند.  اما در پایان می توان نتیجه گرفت، محل شکل گیری بسیاری از خلقیات و اخلاق کودکان را می توان در خانواده دانست. خانواده ای که مهم ترین بستر برای به تعالی رسیدن هر انسانی است.

برای دیدن مطالب بیشتر، به صفحه اینستاگرام ما مراجعه کنید.

اجتماع، محلی مهم در تربیت کودکان

برای تربیت کودک، نقش والدین را بسیار پر رنگ کردیم. در مطالب بالا به این مهم اشاره کردیم که اگر مادر و پدر ابتدا تربیت را از خود شروع نکنند، نمی توانند با غرولند، بد اخلاقی و تکرار، آموزشی را در راستای تربیت شدن به فرزند خود بدهند. صدای کودکانی که بزرگ شده اند، این روزها بسیار بلند است. بسیاری از آن ها ریشه بسیاری از کمبود های خود را، در محیط خانواده می دانند. برخی از آن ها از رفتار پدر و مادر خود در دوران کودکی، بسیار رنجیده خاطر هستند.

و فراموش نمی کنند چه روزهای تلخی در خانواده سپری کرده اند. این نکته را باید جدی گرفت که خانواده در تربیت کودک نقشی بسیار مهم دارد. اما از دیگر مسائلی که بر روی تربیت فرزند تاثیر گذار است را می توان، جامعه دانست. فرزند تا حداکثر سن 6 سالگی می تواند در منزل و در محیط گرم خانواده باشد. پس از آن، باید در مهد کودک و مرحله بعدی مدرسه حاضر شود.

یادگیری او دیگر اکتسابی خواهد شد. محیط مهد ها، محیطی شاد، کودکانه، مفرح و بازی محور است. کودک در این محیط تازه یاد می گیرد دوست یابی کند و با دوستان خود مصالحه داشته باشد. در محیط مهد، رفاقت بین کودکان بیشتر از رقابت است. دختر ها و پسر ها در مهد، نمایش بازی می کنند، شعر می خوانند، زبان دوم فرا می گیرند و بازی می کنند. در چنین محیطی فرزند می تواند مستقل شدن را یاد بگیرد. می تواند درک کند که انسان هایی غیر از پدر و مادر در محیط های دیگر وجود دارند و مشغول به کار هستند. او در این محیط، دوستی ها و شادی را یاد فرا می گیرد و سپس پا به عرصه مدرسه می گذارد.

مدرسه، محیط اجتماعی بزرگ تر

محیط مدرسه برای کودک جدی تر است. او در آنجا با معلمین مختلف، شاگردان زرنگ و تنبل، موانع درسی، زنگ های ورزشی و …. آشنا می شود. رشد جدی کودک از این سن آغاز می گردد. او دیگر باید یاد بگیرد روی پای خود بایستد و از دیگران کمک نخواهد. مشکلاتش را به همراه خانواده حل کند و تمرکز را بر روی درس بگذارد. مدرسه ابتدایی، دبیرستان و دانشگاه، محل هایی دیگر و بالاتر هستند که رشد فرزند را بهبود می بخشند.

اما در کنار این بهبود، باید به طور جدی نگران خطرات آن هم بود. ولی در کل، خانواده و جامعه محل تربیت کودک هستند. فرزند نمی تواند خانواده و مدرسه خود را انتخاب کند. پس، در تربیت و شکل گیری او خانواده نقش مهمی دارند. سن مناسب تربیت فرزند را هم می توان قبل از بارداری دانست. در مطالب آینده به طور مفصل درباره این موضوع صحبت خواهیم کرد.